Vandaag was het weer zo’n dag. Zo’n dag waarop je al moe bent voordat je goed en wel bent opgestaan.
Mijn dochter heeft een zware vorm van autisme. Dat betekent dat alles wat voor anderen vanzelfsprekend is, bij ons zorgvuldig gepland en gestructureerd moet verlopen. En als er iets afwijkt van die structuur — hoe klein ook — dan kan alles kantelen.
Vanmorgen begon het al meteen mis. Mijn dochter werd wakker voordat haar wekker ging. Voor jou of mij misschien geen probleem, maar voor haar betekent dat: de volgorde klopt niet meer. En dan voelt haar hele wereld ineens anders aan. Alsof ze geen houvast meer heeft.Als het uiteindelijk lukt om de dag op gang te krijgen — kleren aan, medicijnen, haar in een staart, schoenen op de juiste manier gestrikt — dan voel ik tegelijk opluchting en uitputting.We gingen vandaag even naar de supermarkt. Dat lijkt iets kleins, maar voor mijn dochter is het een hele uitdaging. De lichten, de geluiden, de mensen, de geuren — alles komt tegelijk binnen. Ze zegt niets, maar ik zie het aan haar ogen, aan haar gespannen lijfje.En ik kijk naar haar, mijn dochter. Zo kwetsbaar en tegelijk zó sterk.
Het is niet altijd makkelijk. Er zijn dagen dat ik mezelf kwijt ben. Dat ik me afvraag of ik het wel goed doe. Of ik genoeg geduld heb. Of ik haar écht begrijp.Maar dan kijkt ze me aan. En in die blik zegt ze zóveel, zonder één woord te hoeven spreken.
De laatste dagen gaat het weer moeilijk. Het lijkt erop alsof ze een beetje een terugval heeft.Sinds een aantal weken wil mijn dochter niet meer naar buiten. De supermarkt hier in de buurt gaat nog nét, maar speeltuinen, pretparken, bezoekjes aan grootouders of afspraken — het is allemaal drama.
Ze krijgt flinke woedeaanvallen zodra de auto stopt, en op de plek van aankomst duurt het soms wel twee uur voordat ze een beetje kalmeert.
Gisteren zijn we bij haar psychiater geweest. Die gaf meteen aan dat haar medicatie verhoogd moet worden, want er moet rust komen. Ze noemde het een crisissituatie — voor ons gezin, en voor onze dochter.
De laatste weken zit ik zo goed als vastgekluisterd aan huis.Fietsen en wandelen hebben we voor nu even opgegeven. Andere plekken dan de plaatselijke supermarkt vermijden we zoveel mogelijk. Meestal doet mijn man de dingen buitenshuis, terwijl ik thuis blijf met de kinderen, om mijn dochter zoveel mogelijk rust en structuur te geven.Morgen moeten we naar Nederland. We gaan onze oudste zoon ophalen in Den Haag, en meteen even langs mijn moeder.Ik stress me de afgelopen dagen al enorm hiervoor — pff, ik hoop dat ze het allemaal trekt. Maar weet je, het is nou eenmaal zo. Ze zal wel moeten. We kunnen moeilijk kluizenaars worden… al lijkt het er soms wel een beetje op, haha.
Vorige week waren we één jaar getrouwd. En na ruim negen maanden hadden we eindelijk weer eens tijd voor elkaar — een weekje samen op vakantie. Wat was dat apart. Wat vullen kinderen je dagen toch!Het was zó stil zonder ze, maar ook heerlijk.Even weer onszelf zijn: samen wandelen door de bergen, door de stad Frankfurt slenteren, geen wekker, laat naar bed en uitslapen. En het belangrijkste: weer even man en vrouw zijn.Tijd om onze liefde te vieren.
Als je een partner hebt en zo’n druk gezin, heb je soms weinig tijd voor elkaar.'s Avonds, als de kids eindelijk slapen en wij samen op de bank zitten met onze favoriete serie GTST, dan zijn we vaak al blij dat we gewoon even kunnen bijkomen.Dus als je dan eindelijk een moment samen hebt, geniet je er des te meer van.
We hebben besloten om voortaan elke maand een lang weekend met z’n tweeën weg te gaan.Als stel heb je dat nodig — om even op te laden, je relatie fris te houden, en gewoon weer even wij te zijn.
We moeten het nog wel met de grootouders bespreken, maar dat komt vast goed. 😆🫣
Niet elke dag is mooi. Niet elke dag lukt.
Maar elke dag doen we ons best als ouders, als partners, als gezin. En dat is genoeg.
We vallen, staan op, ademen diep in en gaan verder.
Want liefde is niet alleen de zachte momenten, het is ook het volhouden als alles te zwaar lijkt.
En dat doen we samen.