Als tattoo model, influencer en voormalig adult star met een achtergrond als chefkok en patissier, heb ik altijd geloofd dat echte schoonheid ontstaat uit passie en vakmanschap. Wat ooit begon in de keuken, groeide uit tot een creatieve reis vol stijl, expressie en betekenis.
Vandaag combineer ik mijn liefde voor mode, kunst en tattoos met mijn mooiste rol: trotse moeder van zeven. Mijn kinderen herinneren me er elke dag aan om te blijven dromen, creëren en trouw te blijven aan wie ik ben.
Lees hieronder mijn verhaal — het verhaal achter Bibi Diamond 💎
Elke zondag om 20:00 uur kun je een nieuwe blog verwachten — pak een kop thee en lees mee ❤️
De laatste tijd slaap ik slecht.Er blijft van alles door mijn hoofd malen.Mijn rugzak is zwaar — dat weet ik — maar praten over wat erin zit, lukt me nauwelijks. Schrijven gaat beter. Schrijven lucht op.Ik ben altijd al een binnenvetter geweest.
Soms vergeet ik bijna hoeveel rollen ik tegelijk vervul. Misschien ken je me als Bibi Diamond uit de modellenwereld, waar ik mijn plek heb gevonden als adult, tattoo en fashion model. Maar achter de schermen ben ik vooral gewoon Steffie: moeder van zeven prachtige kinderen, partner, en een vrouw die haar weg zoekt in het drukke, maar gelukkige leven buiten Nederland.
We hebben bewust gekozen om niet meer in Nederland te wonen. De huizenmarkt… je kent het verhaal vast wel 🫣. We wilden graag vrijstaand wonen, ruimte om te ademen, en dat vonden we buiten de nederlandse grenzen. En eerlijk? Ik heb er geen moment spijt van gehad.
Begin dit jaar is mijn jongste dochter geboren. Wat een heerlijk kind is ze! Ze vervult mijn hart met een geluk dat moeilijk in woorden te vatten is. Bij haar geboorte heb ik een definitieve keuze gemaakt: dit wordt mijn laatste kindje. Tijdens de keizersnede heb ik me laten steriliseren. Juist daardoor heb ik van deze laatste zwangerschap zó intens genoten. Alles voelde dieper, bewuster, alsof ik elke seconde wilde opslaan. Soms pink ik er nog een traantje bij weg, maar het is een mooie, dankbare emotie.
Mensen zien me misschien als een “schattig sexy koppie”, maar in het echte leven ben ik vooral die moeder die van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat in de weer is met haar kids. Eerlijk? Als ik het fysiek en praktisch zou kunnen, had ik er met liefde nog zeven bij gehad. ❤️
Ons leven is niet alleen rozengeur en maneschijn. Bij een van mijn jongere dochters is een zware vorm van autisme vastgesteld. Uit onderzoek bleek dat dit voortkomt uit een geboortetrauma. Voor haar, voor mij, voor ons gezin — dat was (en ís) een intense reis. Die geboorte in de zomer van 2020, midden in coronatijd, zal ik nooit vergeten. Alle ziekenhuisbezoeken moest ik in mijn eentje doen. Het was een traumatische ervaring die ons allemaal diep heeft geraakt.
Toch… ondanks alles zou ik geen dag meer anders willen. Mijn dochter is mijn zorgenkindje, maar ze is óók een bron van liefde, kracht en inspiratie. Ze heeft me geleerd nog meer geduld te hebben, nog meer te waarderen wat écht telt.
En dit is pas een stukje van mijn verhaal. In mijn volgende blog neem ik jullie mee terug naar die ene dag in de zomer van 2020. Een dag die voor altijd in ons geheugen staat gegrift...
✨ Het leven is niet perfect, maar mijn verhaal is écht. En dat is precies genoeg. 🔥
2020. Midden in die klote coronatijd was ik zwanger van mijn dochter. Omdat ik al eerder een keizersnede had gehad, wist ik dat het opnieuw nodig kon zijn.
Sommige liefdesverhalen lijken bijna geschreven voor een film. Het onze is er zo één. Geen rozengeur en maneschijn vanaf dag één, maar een weg vol hobbels, keuzes en momenten waarop het ook heel anders had kunnen lopen. En toch… hier staan we. Samen. Sterker dan ooit.
Mijn man en ik komen allebei van ver. We dragen allebei een rugzak, gevuld met ervaringen die ons hebben gevormd, gebroken en weer opgebouwd. Hij was vroeger een boeffie – het type man dat vaker vastzat dan vrij was. Een leven dat draaide om verkeerde keuzes, adrenaline en overleven. Maar toen we elkaar ontmoetten, gebeurde er iets. Alsof alles in één keer stilviel. Alsof hij in mijn ogen zag wat hij misschien nooit eerder had gezien: een toekomst die wél het vechten waard was.
Drie jaar geleden zat hij zijn laatste lange straf uit. Toen hij vrijkwam, was dat het begin van ons nieuwe leven. Met een schone lei. Zonder schaduw van het verleden. We besloten om niet meer te wachten en zijn direct getrouwd. Geen twijfel, geen uitstel – gewoon kiezen voor elkaar, honderd procent.
En vanaf dat moment was het duidelijk: dit is mijn zielsverwant. Hij is mijn partner in crime, maar dan op de mooiste manier die er is. We lijken soms op Bonnie & Clyde – twee mensen die alles hebben meegemaakt, maar die elkaar op het nippertje hebben gevonden. Het verschil is dat wij niet samen de afgrond in gaan, maar samen omhoog klimmen. Hand in hand.
Ik kan me geen dag meer zonder hem voorstellen. Hij kent mijn sterke kanten, maar ook mijn gebroken stukken. Hij heeft mijn muren gesloopt en is er altijd, met liefde, geduld en een ongekende kracht. Hij ziet mij – écht – en dat is misschien wel het grootste geschenk dat je in een relatie kunt krijgen.
Ons verhaal is misschien niet perfect volgens de boekjes, maar het is écht. En dat maakt het mooier dan alles wat ik ooit had durven dromen.
Het leven met zeven kinderen waarvan eentje met speciale aandacht, een drukke carrière en een partner die je op het nippertje hebt gevonden… ja, dat klinkt als chaos. En dat is het soms ook. Maar het mooie is: wij doen het samen. En dat maakt alles haalbaar.
Elke dag begint vroeg. Er is altijd iets te doen, iets te regelen, iemand die aandacht nodig heeft of gewoon een moment waarop je even diep adem wilt halen. Maar zelfs in die hectiek voel ik ons: ons team, ons gezin, onze liefde. Mijn man en ik hebben geleerd hoe belangrijk het is om elkaar ruimte te geven én samen te zijn.
Hij begrijpt mijn werk, mijn wereld van modellen, social media en fotoshoots. Maar hij houdt me ook met beide benen op de grond. Hij is mijn rustpunt in de storm, mijn partner in crime – maar nu in het mooie, veilige leven dat we samen hebben opgebouwd. Samen navigeren we door het drukke leven, lachen we om de chaos en dragen we de last van moeilijke dagen, zoals die momenten waarop zorgen rondom onze kinderen ons raken.
Onze liefde voelt soms bijna ongelooflijk. Twee mensen die allebei van ver kwamen, elk hun rugzak, hun geschiedenis, hun fouten – en dan elkaar vinden. Dat is geen toeval. Dat is puur geluk op het nippertje. Het voelt alsof het universum ons zegt: jullie horen bij elkaar.
En juist door alles wat we hebben meegemaakt, koesteren we elke dag samen. Niet alleen als partners, maar ook als ouders, vrienden en zielsverwanten. We hebben geleerd dat balans niet betekent dat alles perfect is. Balans betekent dat je samen keuzes maakt, elkaar ondersteunt en nooit vergeet waarom je ooit “ja” tegen elkaar zei.
Ons leven is druk, luid, vol uitdagingen – maar het is ook vol liefde, plezier en verbondenheid. En als ik om me heen kijk naar mijn man en mijn kinderen, weet ik één ding zeker: dit is mijn plek, mijn geluk, mijn familie. En ik zou geen seconde anders willen.
Ik ben altijd als eerste wakker.Op de een of andere manier kom ik zelden aan genoeg nachtrust — en eerlijk gezegd, dat ligt aan mezelf. Rond een uur of twaalf stap ik mijn bed in, en om zeven uur ben ik alweer klaarwakker. Pfff… bah.Dan loop ik naar buiten, steek een sigaretje op en neem een slok van mijn eerste koffie. In de stilte van de ochtend wacht ik tot de eerste wakker wordt.Dat is meestal mijn dochtertje. Mijn meisje van vijf, met autisme.
Vandaag was het weer zo’n dag. Zo’n dag waarop je al moe bent voordat je goed en wel bent opgestaan.
“Niet perfect, wél echt: een blik in ons bijzondere leven”
Het was het jaar 2004. Ik had een aantal rumoerige jaren achter de rug. Mijn vader was erg ziek, en op mijn zestiende gingen mijn ouders uit elkaar. Omdat mijn vader zoveel zorg nodig had, besloten we dat mijn broertje en zusjes met mijn moeder zouden verhuizen, en dat ik bij mijn vader zou blijven om hem te helpen en te verzorgen. Ik was immers de een-na-oudste. Mijn vader had door diabetes een been moeten laten amputeren, en vanaf dat moment ging het snel achteruit. Hij was altijd een sterke, zelfstandige man geweest, altijd bezig — en nu moest hij hulp vragen voor bijna alles. Ik vond dat zó moeilijk om te zien. Hij worstelde met zijn gezondheid, maar ook mentaal, en het brak mijn hart. Op 22 november 2004 overleed mijn vader. Die dag staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Omdat hij niet meer mocht vliegen, had hij altijd gezegd: “Als ik overlijd, wil ik dat mijn as wordt uitgestrooid in Suriname, op het water.” Hij was jarenlang visser geweest daar, nog voordat hij in 1973 naar Nederland kwam. “Ik heb me nog nooit zo vrij gevoeld als op het water,” zei hij altijd. En zo geschiedde. Na zijn overlijden reisden we naar Suriname om zijn as uit te strooien. Maar tijdens diezelfde reis voelde ik me niet goed. Ik was duizelig, chagrijnig, futloos en zwak. Ik dacht dat het kwam door het klimaat en door de rouw om mijn vader. Ik slikte paracetamol alsof het snoepjes waren. Mijn moeder zei op een gegeven moment: “Dat is toch niet goed, Stef!<span;>Maar ik trok het gewoon niet meer. Zelfs in Suriname wilde ik het huis niet meer uit. Uiteindelijk besloten we de reis eerder af te breken. Ik wilde gewoon naar huis. Terug in Nederland ging ik naar de huisarts. Er werd bloed en urine afgenomen, en twee dagen later werd ik gebeld.<span;>Mijn arts zei: “Ik weet dat dit misschien hard aankomt, zeker na het overlijden van je vader... maar misschien brengt het ook iets moois: je bent zwanger.” Ik schrok. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik was pas achttien, mijn relatie was allesbehalve stabiel, en ik voelde me nog zo jong. Maar tegelijk voelde ik iets wat ik nooit eerder had gevoeld: er groeide een mensje in mij. En ik wist meteen — ik wil dit kindje. Met of zonder vader, dit kind is welkom. Bij de echo bleek ik al zestien weken zwanger. Geen wonder dat ik me zo slecht voelde in Suriname. Mijn ex was er niet blij mee, maar dat maakte me niet uit. “Dit is mijn buik, mijn kind,” dacht ik. “Wie zegt dat ik jou nodig heb?” Ik vertelde het mijn moeder. Ze schrok enorm. “Je bent te jong,” zei ze. “Je vader is net overleden, hoe ga je dit doen?” Maar nog diezelfde avond legde ze zich erbij neer. De volgende dag nam ze me mee naar de stad en kochten we samen de hele babyuitzet. Ze ging mee naar elke afspraak bij de verloskundige, en ze was erbij toen ik beviel. Toen mijn zoon geboren werd, voelde ik een liefde die ik nooit eerder had gekend. Hij was prachtig — een flinke, sterke jongen. En het bijzondere is: hij werd geboren op 15 november 2005, een jaar na het overlijden van mijn vader. Elke keer als ik naar mijn zoon kijk, voel ik dat mijn vader in hem voortleeft. Zijn kleine trekjes, zijn karakter, zijn manier van doen — zoveel lijkt op mijn vader. En vandaag is mijn zoon 20 jaar geworden. De tijd is voorbijgevlogen. Hij is een volwassen man nu, en ik ben zó trots op hem. Op de manier waarop hij omgaat met zijn broertjes en zusjes, en hoe hij altijd op mij let. Als ik er later niet meer ben, weet ik één ding zeker: mijn andere kinderen zullen altijd iets aan hun grote broer hebben. Hij zal er altijd voor hen zijn. Mijn eerste kind. Mijn trots. Mijn hart. ❤️