De laatste tijd slaap ik slecht.Er blijft van alles door mijn hoofd malen.Mijn rugzak is zwaar — dat weet ik — maar praten over wat erin zit, lukt me nauwelijks. Schrijven gaat beter. Schrijven lucht op.Ik ben altijd al een binnenvetter geweest.
We zijn thuis met z’n vijven: drie zussen, een broer en ik.En ik ben de stilste van allemaal.Niet omdat ik niks te zeggen heb, maar omdat het gewoon moeilijk is om de juiste woorden te vinden.Vaak denk ik: ach, wat maakt het uit?Mijn pijn is de mijne, waarom zou ik die op iemand anders leggen?
Maar naarmate je ouder wordt, voel je dat juist extra.Er is zóveel gebeurd.Een gewelddadige relatie van zeventien jaar.Het verlies van dierbaren.Baarmoederhalskanker.En nog meer waar ik soms zelf amper over kan praten.Mensen die wél weten wat er allemaal is gebeurd, zeggen vaak:“Wauw… dat jij nog staat.”En eerlijk? Soms snap ik het zelf ook niet.
Op slechte dagen lijkt mijn leven wel een film — een hele slechte dramatische film die maar blijft doorgaan.Soms word ik wakker met woede in mijn lijf.Opgekropt verdriet dat ineens ontploft.Dan haat ik iedereen die me ooit pijn heeft gedaan.En als de tranen dan eindelijk komen, volgt daarna die stilte — dat moment waarop ik me klein voel, onzeker, leeg.Op die momenten wil ik het liefst verdwijnen. Me opsluiten in huis.En dan denk ik: was mijn vader er nog maar.Zijn overlijden heb ik nooit echt kunnen verwerken.
Gelukkig heb ik mijn man.Hij ziet me, nog voordat ik iets zeg.Hij praat met me tot ik weer kan ademen.Vanaf dag één heeft hij me laten voelen dat ik er wél toe doe.Dat ik meer ben dan wat ik heb meegemaakt.Door hem heb ik veel van mijn verleden eindelijk een plekje kunnen geven.Hij en mijn kinderen — dat zijn de enige mensen bij wie ik echt mezelf kan zijn.
Ik ben niet op alles trots.Zeker niet op mijn tijd in de adultwereld.Ik begon ermee toen ik op het diepste punt van mijn leven zat — met een dikke middelvinger naar alles en iedereen.Maar hoe groter ik werd, hoe zwaarder het voelde.Ik dacht steeds vaker: Wat zouden mensen van me denken?
Totdat mijn moeder op een dag zei:“Stef, met wat jij hebt meegemaakt, is het niet gek dat je zulke keuzes hebt gemaakt. Ik hou van je. En ik ben trots op je.”Die woorden… van háár, van mijn nuchtere ouderwetse moeder…Die raakten me dieper dan ik kon uitleggen.
Ik stopte met films maken.Nu doe ik alleen nog fotoshoots — soms sensueel, maar op mijn voorwaarden.En ik werk als model en influencer, iets waar ik wél trots op kan zijn.Maar uiteindelijk werd ik groter dan die films.
Ik probeer altijd het positieve te halen uit alles wat ik meemaak — ook uit dat hoofdstuk van mijn leven.Want eerlijk is eerlijk: die films zijn er nou eenmaal. Ze bestaan.En ja, ze worden nog steeds verkocht.
Dus ik denk dan maar: ze zijn toch al gemaakt, dan kan ik er net zo goed mijn slaatje uit slaan, hahah!
Zo sta ik erin. Niet uit schaamte, maar uit realisme.Ik laat mijn verleden niet meer mijn toekomst bepalen — ik gebruik het juist om sterker te worden.Films heb ik gemaakt, ja.Maar uiteindelijk werd ik groter dan die films.
Bedrijven vroegen me alleen nog om promoties te doen, om mijn naam te gebruiken.En daar verdien ik goed mee.
Dus ja — uit iets negatiefs heb ik iets positiefs gehaald.
En misschien is dat wel mijn levensles.Wat er ook gebeurt, hoe zwaar het ook wordt…Er is altijd een manier om iets goeds te maken van wat je hebt meegemaakt.
Zoals ik altijd zeg:
“Ieder huisje heeft z’n kruisje.”
En dit — dit is het mijne.