“Niet perfect, wél echt: een blik in ons bijzondere leven”

Iedere dag laat ik mensen een stukje van mijn leven zien.
Een glimlach, een mooie foto, een moment van trots.
En dat is ook allemaal echt — het hoort bij wie ik ben.

Maar er is ook een deel dat de camera nooit pakt.
De stilte na een driftbui.
Het gevoel dat ik alles tegelijk moet zijn: moeder, trooster, planner, rots —
en soms gewoon even mens.

Ze zien het model.
Ze zien de foto’s, de make-up, de perfectie die even stilgezet wordt in een frame.
Maar wat ze niet zien, zijn de ochtenden waarop ik al uitgeput ben voordat de dag echt begint.
De keren dat ik mijn dochtertje stevig vasthoud terwijl ze overprikkeld is,
en ik mezelf dwing om rustig te blijven —
omdat zij mijn rust nodig heeft, zelfs als ik die zelf niet meer voel.

Ze zien mijn kracht.
Maar niet de momenten waarop ik even breek, zachtjes, als iedereen slaapt.
De momenten waarop ik denk: hoe lang houd ik dit vol?
En dan herinner ik mezelf eraan — ik bén niet gebroken.
Ik buig, maar ik breek niet.


Deze maand staan er weer veel afspraken op de agenda.
Telkens denk ik: gaat ons kleine meisje dat allemaal trekken?Zoveel prikkels, zoveel nieuwe gezichten, zoveel onverwachte momenten. Gelukkig kan ik de rust voor haar wat bewaken — oma en opa passen vaak op, zodat ze niet overal mee naartoe hoeft. Sommige dingen kun je nu eenmaal niet uitstellen: een bezichtiging van een nieuwe woning, werk, afspraken bij instanties… het hoort er allemaal bij.

De afgelopen maand was zwaar. Onze dochter haar medicatie moest verhoogd worden, want letterlijk álles was een prikkel te veel. Ze had weer vreselijke woedeaanvallen, wilde de hele dag onder de douche staan, nergens heen, en thuis was het niet te houden.
We waren allemaal zo moe. Op. En het doet pijn om je kind zo te zien worstelen met zichzelf.

Toen de psychiater haar zag, zei ze bijna meteen:

 “Ik denk dat de medicatie omhoog moet.”

En ergens dacht ik: pfff… weken geven wij al aan dat het niet goed gaat. En nu je haar één minuut ziet, zeg je dat het aan de medicatie ligt.
Natuurlijk weet ik dat ze wil helpen, dat ze het beste met ons voor heeft. Maar door de vermoeidheid, het continue ‘aan’ moeten staan, denk je op zo’n moment gewoon: kon dit alsjeblieft niet wat eerder gezegd worden? Dat had ons zóveel drama bespaard — vooral voor ons meisje.

Soms voelt het alsof alles onnodig ingewikkeld wordt gemaakt.
Wil je dagbesteding regelen? Dan moet je daar zijn.
Wil je hulp via de GGZ? Dan moet je wéér ergens anders aankloppen.
En niemand vertelt je écht hoe het werkt — je moet het allemaal zelf uitvogelen, terwijl je ondertussen een meisje met ASS hebt dat bijna zes wordt en nog steeds nergens een passende plek heeft.

Als moeder voel ik me dan machteloos.
Je wílt je kind zoveel geven, zoveel leren… maar je kunt het niet alleen. Ze heeft leeftijdsgenootjes nodig, structuur, uitdaging — gewoon een plek om zich te ontwikkelen.Maar blijkbaar vindt de staat dat daar geen haast achter zit.

Begrijp me niet verkeerd — ik ben dankbaar dat ze hulp krijgt, echt waar. Maar medicatie mag nooit de enige oplossing zijn. Soms voelt het alsof ze zeggen: we spuiten je kind maar plat, zodat het even stil is, tot je aan de beurt bent op de wachtlijst.
Dat is hard, maar het is wél hoe het soms voelt.

Uit eigen ervaring vind ik dat er veel meer hulp moet komen voor ouders zoals wij.
Mensen die dag en nacht vechten, die wanhopig proberen overeind te blijven.
Maak de weg duidelijker. Bied sneller ondersteuning.
Want vaak zit de pijn niet alleen in de situatie — maar in het gevoel dat je er alleen voor staat.

Maar goed… dat is mijn denken. Misschien is het allemaal niet zo makkelijk als het lijkt.

Voor nu ben ik vooral dankbaar dat de rust weer een beetje is teruggekeerd in huis.
Mijn meisje is vrolijker, we kunnen weer voorzichtig dingen ondernemen.
Ondanks alles, ondanks de vermoeidheid, de zorgen, de woedeaanvallen, de eindeloze afspraken en het constant moeten vechten, zou ik niets anders willen.Dit is ons leven. Dit zijn onze dagen, onze kleine overwinningen en onze momenten van puur geluk.

Volgende week wordt mijn oudste zoon twintig — dat vraagt natuurlijk om een feestje!
Voor het eerst in jaren vier ik weer een verjaardag bij ons thuis.
En ja, ik ben super zenuwachtig over hoe het zal verlopen… maar ik weet: wat er ook gebeurt, we komen er wel.

Ik zeg altijd maar... God geeft je alleen wat je kan dragen 💞